maart 22, 2022
van Andrew Wyeth*
Voor zijn blik blinkt water,
want glashelder is de lucht,
in tegenstelling tot zijn weten
dat er glazen braken, ruit na ruit…
hij is niet op de vlucht.
Op zijn rug valt niet te
lezen wat hij is van plan,
hij volgt voortdurend zijn geweten
na de inval, kijkt recht voor zich uit,
bevindt zich in de ban…
… van de overkant en
wat zich afspeelt in de lucht
om in geen eeuwen te vergeten;
nu wil hij terug, rechtstreeks vooruit
tot aan zijn laatste zucht.
* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘…’
maart 21, 2022
De sinne sil in wike skine,
wylst de wyn deis lizzen giet,
it fielt dan justjes waarmer oan
as dat de tiid it hawwe wol,
dit wie it dan… oant moarn.
De beammen sille oan har bine
waarmte, wol in wike lang,
de blêden komme der dan oan,
de tûken reitsje samar fol,
dit wurdt it dan… oant moarn.
De takomst wurdt samar ferline,
sa’t gjinien ferwachte hie,
hy hold it oant it lêst ta fol,
sa’t hy it die op eigen toan,
dit wie it dan… farwol.