april 5, 2022
van Gustave Courbet*
Zo kunnen ogen spreken,
want hij heeft het ook gezien
wat sprak in alle tijden
van een duivels bloedig lot…
maar dit is nu ’t ultieme lijden.
Zo kunnen handen grijpen
naar de haren, in de war
van wat de leiders zeiden
over nepnieuws, een complot…
maar dit is waar, ’t ultieme lijden.
Nu moet de rede zwijgen,
eveneens naïef geloof,
want geen van beide strijden
voor ’t vergoten bloed, ook God
laat zich niet gelden door het lijden.
* Gustave Courbet (1819-1877)
Schilderij ‘Wanhoop’
april 4, 2022
Hoewol’t se koarte binne
as in amputearre skonk
fan immen op it slachfjild rekke,
sy rikke noch nei boppen,
bliuwe op it eigen honk.
In fûgel fleach dêrhinne,
boude tûk it hege nêst
om solidêr mei har te wêzen;
’t helpt net mei inkeld roppen,
sy bliuwt trou út goederbêst.
Stânfêstichheid sil ’t winne
mei de flecht fan hinne wer,
sadat de griene bloei útbrekke
sil út ’e stam nei boppen…
nei it koartsjen sjoch no dêr!
