april 9, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
As bern nim Ik dy graach wer oan
om dy in kostlik lân te jaan,
in pronkstik ûnder alle folken,
want Ik tocht, do neamst My grif wer Heit…
wat hear Ik dêr op tryste toan?
Op keale hichten klinkt it lûd
fan skriemen om sa oan te jaan
dat Israel ferkearde paden
keazen hat, fergetten wie de Heit,
dy’t op it each hat wat is goed…
… foar ’t bern, dus ropt Hy: ‘Kom werom,
dan sil Ik al dyn kwea ferjaan;
al dat gedoch op offerhichten
wie neat wurdich, ek net dat gebear
op bergen, mar hjoed klinkt lûd: ‘Kom!’
De god fan skande hat ferslynd
it erfdiel: soannen, dochters, skiep
en kij, dat heech rint op de skamte
fan de roppen bern fan Israel,
wylst God de Heit mei ljocht ferskynt.
* Foto ‘Hichten’
april 8, 2022
fan Nicolas Poussin*
Zenobia wie troud mei Rhadamistos,
dy’t it bloed fan Mithridates preau,
Armeenske kening , Romes bûnsmaat,
’t wie geweld dat Rhadamistos dreau.
Mar wa’t geweld brûkt, kin geweld ferwachtsje,
Rhadamistos waard bedrige troch de Part
en moast mei syn famylje flechtsje,
dat sy kriich fan ’t lijen ek har part.
Omdat de flecht Zenobia doe dûbel
swier foel mei’t sy yn ferwachting wie fan ’t bern
dat fijâns swurden net oerlibje
soe, seach sy de takomst as ferlern.
Sy frege Rhadamistos har te deadzjen,
dy’t oan bloed wol wend wie, hy ferloek gjin spier
en stiek har troch de lea, ek rekke
hy syn bern, it kaam yn de rivier.
De deastek hat Zenobia oerlibbe,
troch de hoeders waard sy op ’e igge fûn,
úteinlik kaam sy by de Parten,
dêr hat sy in dûbel libben wûn.
* Nicolas Poussin (1594-1665)
Skilderij ‘Keninginne Zenobia’