april 19, 2022
van Willard Metcalf*
van onbekend**
Als standbeeld staat zij voor het huis,
haar standplaats sinds de jaren
van de laatste grote oorlog,
’t is veel ouder dan zijzelf,
gespaard voor veel gevaren.
Zij heeft geen kapitaal gespaard
om het verval te keren,
maar zij is geheel tevreden
met het huis dat is gespaard
in haar bestaan van vrede.
Zij loopt snel bij haar huis vandaan,
waarmee zij ’t had getroffen,
maar niet nu, het waren bommen
die haar troffen in ’t gemoed…
het was de Rus, verdomme!
* Willard Metcalf (1858-1925)
Schilderij ‘Oudste huis’
** Foto ‘Marioepol’
april 18, 2022
Wat kin ik der no oan dwaan
dat stiel my foar de eagen komt
wannear’t ik moarns myn rûte rin
nei ’t slachfjild, grien fan kamûflaazje…
koene wy ús slach mar slaan.
Nee, net keare ’t oare wang
ta as it iene krijt in klap,
dat wurd hat stielhurd no gjin sin
mei klusterbommen foar de boargers…
binne wy foar ’t slaan te bang?
Wis, dy slach treft elkenien,
net inkeld op dat oare wang,
mar fan de krún sa nei it kin
en fierder nei de beide skonken…
transformearje wy yn stien?
Stiennen bliuwe op har plak,
bewege net nei ’t slachfjild ta
om mei te dwaan oan it ferrin,
sadat it rjocht ferslacht dy naasje
fan ‘wy krije ús gerak’.