mei 3, 2022
van Camille Pissarro*
Zo stel ik me de wereld voor
van Frankrijk in de zomer:
tussen schoof en gras een pad,
dat verder loopt door ’t rijpe graan,
ik loop er tussen door.
Men gaat niet door de velden heen,
dat stelt een goed geweten
met het oog op ‘ieder wat’,
genoeg voor een verdiend bestaan,
wie steelt stelt ‘ik alleen’.
Zo stelde ik me ’t landschap voor
van zomers Oekraïne,
dat genoeg voor ieder had,
de wereld voedde met zijn graan,
voortdurend liep het door.
Nu loopt de oorlog er doorheen,
geen spoor van een geweten
dat zich houdt aan ’t juiste pad
van laat het graan voor ieder staan,
maar ’t schot klinkt als voorheen.
* Camille Pissarro (1830-1903)
Schilderij ‘Zomer’
mei 2, 2022
Fyts of brom der net trochhinne,
wat fersteurt in pril gelok,
it is ferbean om jacht te meitsjen
op ’e guozzen, lit se feilich rinne.
Rinne om fan ’t gers te fretten
yn de berm, deun by de dyk,
se litte it har lekker smeitsje
sûnder har te steuren oan ús wetten.
Wa ferbiedt har om te lizzen
aaien folle net genôch?
Se sille oer har berntsjes weitsje,
oer it tal ha âlders it te sizzen.
Sjoch ris hoe’t sy dêr no swimme,
dûbelop as pril gelok,
se kinne om it frjemd gean laitsje,
sille moarn wer by de wâl opklimme.
