mei 5, 2022
fan Jean-Léon Gérôme*
Se fleane fûgelfrij,
de dowen fan it plein,
dy’t wjukje yn in flecht
mei yntuysje sûnder ein.
De ein is derfan wei,
se fleane ôf en oan,
de wjukken klappe foar
de hiele harem mei fertoan.
Se litte harren sjen,
as froulju fan komsa,
dy’t wer nei bûten gean,
om ’t sy in swak foar fûgels ha.
Se struie mei it hert
har goederjouskens út,
benije soms de flecht
foar’t achter har de doar wer slút.
Sy binne fûgelfrij
wannear’t it tsjuster is
en hy kiest ien derút,
syn inkeld skot is altyd wis.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Skilderij ‘Harem-froulju fuorje dowen’
mei 4, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
It folk giet oeral op ’e flecht
wannear’t de bôgesjitters roppe,
as de hynders drave yn galop
mei ruters dy’t de swurden swaaie;
ûnder de strewellen krûpt it folk,
klimt yn panyk nei boppen,
yn de stêd sjocht men gjin kop.
En do dy’t delslein bist, wat kinst
yn dizze tastân noch begjinne?
Al hast kostber poarper om de lea
en pronkest mei it djoerste goudguod,
ek al glimt noch sa dyn eachopslach,
dêr kinst it net mei winne,
want de dea giet troch it gea.
Der klinkt in lûd as fan in frou
dy’t weeën hat, in eangstich roppen
om de tastân dêr’t har earste bern
yn komme sil, it lûd fan hymjen
fan de Sionsdochter op ’e flecht,
gjin help komt mear fan boppen,
sa giet al har hoop ferlern.
Yllustraasje ‘Ruters’