mei 4, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
It folk giet oeral op ’e flecht
wannear’t de bôgesjitters roppe,
as de hynders drave yn galop
mei ruters dy’t de swurden swaaie;
ûnder de strewellen krûpt it folk,
klimt yn panyk nei boppen,
yn de stêd sjocht men gjin kop.
En do dy’t delslein bist, wat kinst
yn dizze tastân noch begjinne?
Al hast kostber poarper om de lea
en pronkest mei it djoerste goudguod,
ek al glimt noch sa dyn eachopslach,
dêr kinst it net mei winne,
want de dea giet troch it gea.
Der klinkt in lûd as fan in frou
dy’t weeën hat, in eangstich roppen
om de tastân dêr’t har earste bern
yn komme sil, it lûd fan hymjen
fan de Sionsdochter op ’e flecht,
gjin help komt mear fan boppen,
sa giet al har hoop ferlern.
Yllustraasje ‘Ruters’
mei 3, 2022
van Camille Pissarro*
Zo stel ik me de wereld voor
van Frankrijk in de zomer:
tussen schoof en gras een pad,
dat verder loopt door ’t rijpe graan,
ik loop er tussen door.
Men gaat niet door de velden heen,
dat stelt een goed geweten
met het oog op ‘ieder wat’,
genoeg voor een verdiend bestaan,
wie steelt stelt ‘ik alleen’.
Zo stelde ik me ’t landschap voor
van zomers Oekraïne,
dat genoeg voor ieder had,
de wereld voedde met zijn graan,
voortdurend liep het door.
Nu loopt de oorlog er doorheen,
geen spoor van een geweten
dat zich houdt aan ’t juiste pad
van laat het graan voor ieder staan,
maar ’t schot klinkt als voorheen.
* Camille Pissarro (1830-1903)
Schilderij ‘Zomer’