mei 10, 2022
van Hubert von Herkomer*
Als ouders droegen zij de last
van leven zonder onderdak,
het weinige om mee te nemen
en voor het nageslacht,
niets stond meer vast.
Verlaten gingen zij op pad,
het was ’t gevoel dat tot hen sprak
om zo het leven niet te nemen;
wie had er ooit gedacht
dat dit zo zat.
Zij zitten, want zij heeft geen lucht
om nog te lopen met de last
van kind en spul om mee te nemen,
hij weet zij heeft geen kracht
op deze vlucht.
* Hubert von Herkomer (1849-1914)
Schilderij ‘Moeilijke tijden’
mei 9, 2022
Sy hat it no al wûn
mei ’t sitten op in peal:
it giet fan dei nei nacht,
de nacht rint nei de dei,
sy hâldt altyd de wacht.
Sy wachtet oant de jûn,
dan giet de kleur ferlern
en slacht sy net mear acht
op wat it grien har sei:
‘Do hast de hoop yn pacht.’
Sy hâldt de hoop foargoed;
al wurdt it nachts ek stil
en giet de kleur ferlern,
sy nimt it deiljocht mei,
kin nachts de hannen sjen.
Sy jout dêrmei de groet
fan iepen sit ik dei
en nacht foar ’t freegjend folk
mei langstme nei de wei
fan hoop… ik bin de tolk.