juli 22, 2022
fan ûnbekend*
Ha Long, de draak dy’t út ’e loft wei
seach de kust oan fan Vietnam,
ien lange streek fan bergen,
fierste saai ferlike mei syn rêch,
dus fielde hy him ferge
om dêr rap wat oan te dwaan.
Ha Long die wat syn namme ha woe:
sakje oant er ûnder wie,
doe splitste hy de bergen
mei syn sturt, lykas syn eigen rêch,
net langer wie hy terge
troch in berchkaam dy’t neat hie.
Ha Long skonk oan de kust de pylders,
dy’t noch altyd rjochtop stean,
mar sels skeat hy it libben
derby yn, hy foel plat op ’e rêch…
wêr’t hy doe net nei stribbe
hat, in baai, soe sa ûntstean.
* Foto ‘Bergen yn Ha Long’
juli 21, 2022
fan Antonie Waldorp*
fan Wijnand Nuijen**
Alhiel opnommen troch de beammen,
libbet er it wêzen mei
fan steile stam, bewegend blêd
en dêr de tûken tuskenyn,
hiel oars as yn de stêd.
Syn rêch wurdt troch de stammen rjochter,
hân en foet beweecht er mei
de blêden, ek de earm en skonk
as tûken op ’e hurde wyn,
it bosk wurdt sa syn honk.
No nimt er op pinseel en ferve,
want it bosk is him fertroud,
de beam fertelt him oer de tint
fan tûke, steile stam en blêd,
hy krijt fan ’t bosk in hint:
Ut alle dielen komt myn wêzen
foar it ljocht, wat gearhing jout
op doek, grif hast dat al fernommen.
* Antonie Waldorp (1803-1866)
Skilderij ‘Nuijen skilderjend yn it bosk’
** Wijnand Nuijen (1813-1839)
Skilderij ‘It bosk’
