augustus 1, 2022
Ik stek de tomme hjoed net op,
kin better skuld bekenne
oan it fûgeltsje dat tomke hjit,
ferwitend klinkt har rop.
De rôle sette ik rjochtop,
sa koe dy better rôlje,
want ik wist fan tomke noch har nêst,
noch klinkt har skerpe rop.
Ik rôle ’t ding wat fierderop,
hie neat noch yn de gaten,
mar ynienen seach ’k it rûne gat,
doe hearde ik har rop.
It nêst hong nuver op ’e kop,
gjin aaike rôle fierder
as de râne, mar it tomke fleach
wol fuort, fier klonk har rop.
Ik lit my hjoed net bûten sjen
en rôlje ek net fierder,
want myn tomme seit it romke neat…
’k bin moardner fan har bern.
* Foto ‘De rôle’
** Foto ‘Nêst mei aaien’
juli 31, 2022
fan Käthe Kollwitz*
Wat sjocht sy foar har as de mem
fan Peter, omkaam op it slachfjild,
noch mar santjin jier,
sa’n iere dea is net te leauwen,
mar dy is no ienkear stjerrend wier.
Net ien kear hat sa’n barren west,
it is al lang net mear te tellen,
noard, west, east en súd,
gjin wynstreek is dêroan ûntkommen,
jong ferstoarnen fleane net mear út.
Hy bliuwt noch trije dagen thús
om swijend oan mem te fertellen
dat er fan har hâldt,
sy hâldt him fêst, har eigen waarmte
bringt sy oer op him, want hy is kâld.
Syn kjeld fielt sy har libben lang,
kringt by har troch yn hiel de lea en
hout sy út yn stien,
it is dan makliker te leauwen
dat hy wie doe folle mear as ien.
* Käthe Kollwitz (1867-1945)
Tekening ‘Selsportret’
Tekening ‘Mem en dea bern’
