oktober 11, 2022
van Andrew Wyeth*
Er is een spoor getrokken
langs het oude olievat
dat hij heeft opgescharreld
voor een nieuw bestaan…
de klant is net vertrokken.
Als fan van de kastanje
die al jong zijn voorkeur had,
begon hij aan zijn handel
om ervoor te gaan,
hij had het land aan franje.
Vandaar hield hij het simpel:
poffen in een blikken schaal
die hij ook opgescharreld
had, het vuur nog aan
en weg was elke rimpel…
… van klanten met hun zorgen,
door kastanjes in hun maag
voor een bruine, gladde handel,
sporen van de baan…
en hij kijkt uit naar morgen.
* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘Geroosterde kastanjes’
oktober 10, 2022
De koppen bûgd, de jaren leech,
se ha krekt miigd en skiten,
fiele oan wat letter komme kin,
neat is har te ferwiten.
De ploech wie earst noch net sa grut,
it rûn dêrnei nei tachtich,
mar it wie de baas noch net nei ’t sin,
him waard it net te machtich.
De bekken rinne oer fan stof
om oeren oer te praten,
stikke foar syn tiid wol net in bist,
elk hat it yn de gaten…
… hoe oft it lân derhinne leit
mei Ingelsk raai en stikel,
stikke kinne flinter en ynsekt,
gjin wrotmûs en gjin wikel…
… begjinne mear oan neigeslacht,
ta stof wurdt wa’t jong stjerre,
stikken giet wat net mear groeie kin…
wurdt bloei noch wol wurdearre?
De koppen bûgd, de jaren leech,
wat kinne sy ferwachtsje?
Frette, skite, mige ha gjin sin,
de slachter sil har slachtsje.