oktober 18, 2022
van Andrew Wyeth*
Het dode gras was geen probleem,
dat hoorde bij het jaargetij,
de neergang van ’t natuurlijk leven,
met zijn schep was hij er gauwer door
dan gravend in het leem.
Hij groef al jaren in de grond
de rechthoek voor een hij of zij,
voor hem was ’t onderscheid niet nodig,
uitgezonderd was een kind, wat hij
op zich diepgravend vond.
Dat graafwerk kostte minder tijd,
wat voor zijn rug voordelig was,
toch kon hij aan ’t idee niet wennen
dat de neergang vóór de tijd al kwam,
zo’n kind was alles kwijt.
Nu hij al ver gevorderd was,
vroeg hij zich soms bij ’t graven af
of voor hem onderscheid zou gelden,
hij die had gegraven graf na graf…
’t probleem was niet het gras.
* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘De grafdelver’et
oktober 17, 2022
Lit de sinne syn eksploazjes
stjoere nei de ierde ta,
miljoenen jierren hâldt dy stjer
it fol mei kearnen dy’t har splitse,
sjoch de loft yn fjoer en flam,
gjin sprake fan dat hjoed ien stjert.
Sprek net fan de kearn dy’t splitse
kin op ierde, want dan ha
de beammen harren kleur ferlern,
ferskroeie yn ien klap de bisten
sûnder dat men dat noch sjocht
en roppe kin: ‘Wêr is myn bern?’
Lit de sinne moarn opkomme
boppe Oekraïne, sa
dat dit folk fredich libje kin,
de takomst fan it lân tarisse
sûnder driging fan de Rus,
de kearn as ienheid jout wer sin.