november 23, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Al trijentweintich jier bin ik
de tsjinner fan de Heare God
en op ’e nij moat ik warskôgje,
want harkje woene jimme net…
hoe lang sil ’t folk it kwea meitôgje?
Kear jim om nei ’t rjochte paad,
dan bliuwe jim op eigen grûn,
dus rin net achter oare goaden
oan, tsjinje en oanbid dy net,
want dat wie net wat God bekoarde.
Nebûkadnessar ropt Hy op
en bringt dy kening yn ’t gewear
tsjin jim en folken om jim hinne,
elk fleurich lûd ferstommet dan,
in brulloftsfeest sil sa ferrinne.
Dat lijen duorret santich jier,
dan sil ’t dy kening ek fergean
lykas jim, syn lân wurdt makke
ta in wyldernis, hy komt yn noed,
in oare foarst nimt him te pakken.
* Yllustraasje ‘Nebûkadnessar’
november 22, 2022
van Hubert von Herkomer*
Zij weten van geen emigratie,
afscheid van het vaderland,
het was voor kleuters spannend
om massaal aan boord te gaan,
te varen naar de overkant,
zij weten van geen immigratie.
Ze zijn tenslotte aangekomen
in New York, een ronde hal
heeft niets om te ontspannen
voor migranten, hun bestaan
onzeker, als een donker dal
waarin verloren gaan hun dromen.
Zij zullen later alles weten
van hun afscheid uit het land
waar ouders zich inspanden,
maar verloren daar hun baan;
zij zullen ook hun eigen kant
van ’t zware leven niet vergeten.
* Hubert von Herkomer (1849-1914)
Schilderij ‘Dringen naar het westen’