december 28, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Al wat de Heare sprutsen hie,
moast komme yn in boek,
dus moast ik my ta skriuwen sette,
wat ik fuortendaliks die:
In man brocht nea in bern te wrâld,
mar wol klonk der in lûd
as waard in lytse poppe berne,
wat beneare jong en âld.
Gjin ein kaam oan it skrille lûd,
de manlju wiene bleek,
de hannen leine op ’e heupen
as beseagen sy it bloed….
benearjend is de tiid fan Jakob,
mar hy komt der goed trochhinne.
Dus tsjinstfeint Jakob, wês net bang,
want komme sil de Hear
dy’t dy út fiere kriten hellet,
dan klinkt lûd dyn blide sang.
Mei heidenfolken weeft Hy ôf,
mar Jakob libbet frij
yn ’t eigen lân om rêst te krijen
mei syn neiteam en syn frou…
tanklieten sille dan wer rize,
omdat Jakobs bern oanwinne.
* Yllustraasje ‘Boekrol’
december 27, 2022
van Charles Frederic Ulrich*
De laatste hand is hij aan ’t leggen
aan een heer die hem wel ligt
met rechte rug en onafhankelijk,
hij heeft de ander iets te zeggen.
Hij kan zich alles wel verbeelden,
wat men ziet aan zijn gezicht,
hij heeft op ’t leven steeds een juiste kijk,
een ander kan hem niet veel schelen.
Dus loopt hij rechtop door de straten,
blijft op ’t plein minuten staan
om aan te trekken wat zijn blik verruimt,
dan heeft men hem ook in de gaten.
Zo werkt het dubbel: buiten, binnen,
heren spreken hem ook aan,
dus worden ze door hem niet opgeruimd,
zijn hand werkt aan gelijke zinnen.
* Charles Frederic Ulrich (1858-1908)
Schilderij ‘Beeldenmaker in zijn werkplaats’