februari 28, 2023
van Thomas Harold Beament*
Wat valt er nog te redden
na een scheepsramp op de oceaan
met nergens zicht op land of lui
die met gevaar voor eigen leven
voor de drenkeling instaan?
Dan valt een vlot op golven
die tekeergaan om te keren wie
het zicht verlangen op ’t bestaan
om nog van alles te beleven…
met elkaar in harmonie.
Zo dachten ook migranten
op de vlucht voor wie naar ’t leven staan,
met zicht op vrijheid in een land
dat vluchtelingen op doet leven…
reddeloos is ’t hun vergaan.
* Thomas Harold Beament (1898-1985)
Schilderij ‘Canadese zeilers in een reddingsvlot
nadat hun schip was gezonken op de
Atlantische Oceaan’
februari 27, 2023
Hoewol’t de namme treurich klinkt
en sy de tûken hingje litte,
kin men yn de maitiid sjen
dat ljocht en skaad har eigen binne
en de hoop op waarmte winkt.
Wat nei in jier al barre kin,
dat koe gjin minske foarút witte,
’t is te treurich om te sjen
dat ljocht en skaad der net mear komme:
tiid hat hjir in min ferrin.
Op deaslach komt it stielhurd del,
om’t hjir en dêr al bledsjes sitte,
is it net om oan te sjen,
it skaad skoot oer it ljochte hinne…
wat is dan noch wol yn tel?
