maart 14, 2023
van William Etty*
Het leven was gekleurd en bloot
en dansend ging het erop los,
wie kan dan blijven staan?
Het liep geregeld uit op liggen,
ongeregeld paar na paar,
wie dacht er aan de dood?
Een grote boot was een gerucht,
te klein voor ’t wereldse gehos,
wie wil dan binnengaan?
Het ligt niet aan wie buiten blijven,
maar aan de ruimte voor elkaar,
wie keek er naar de lucht?
De hemel gaf het laatste sein,
maar niemand voelde zich de klos,
wie trekt het zich dan aan?
Het peil steeg hoger dan hun lijven,
maar men hield het niet voor waar…
de boot was toch te klein.
* William Etty (1787-1849)
Schilderij ‘De wereld voor de zondvloed’
maart 13, 2023
Het spoor vroeg om een hoge bedding,
die men aan de grond onttrok
die altijd al te rusten lag
naast wat opgeworpen werd,
die diepte heette het Spoordok.
Vanuit de diepte kwam het leven
– planten, bomen -, dit betrok
ook dieren, vogels, want het lag
aan wat uitgegraven was,
die diepte noemde men Spoordok.
Een pad loopt langs talrijke bomen,
die genoten van wie trok
van hier naar daar en elke dag
vierde de natuur haar feest
met dank aan een nog diep Spoordok.
Maar zie die ene boom diep treuren
om de dood die sporen trok,
wat aan het komend einde ligt:
geeft de diepte gauw haar geest,
dan gaat verloren het Spoordok.
Leid ons Spoordok in goede bedding,
diep het grondig uit, want brok
na brok komt stellig voor de dag,
zoals er ook gegraven werd,
lang leve diepgaand het Spoordok!
