De skûtsjestriid begûn yn ’t winterskoft
mei koppen yn de revolúsjesfear:
de langte koe gjin grinzen mear,
de Snitser wein foel út ‘e loft.

It Heale Moantsje seagen se dwerstroch,
de earste operaasje yn syn soart:
twa meter langer nei de moard,
sjedêr, de moanne skynde noch.

De Snitsers kamen mei it weinidee,
in kabelkarke spoarend yn it rom,
dan sloech de Panne nea wer om
en wie gjin weach te heech op see.

De Lemster see lykwols wie raar oerstjoer
doe’t alle skûtsjes brûsden nei de start;
wat sûnder karke ek wol bart:
in klap en sjoch, foar Snits wie’t oer.

It eigen wetter skreaude om revâns,
mar healwei foel de poarte op it dek,
dêr foer de gatsjepanne, lek
en karkeleas, gjin lêste kâns.

It wie in striid om elke weach
en wyn te heinen foar de gong
yn ’t skûtsje, as de wjerljocht rinne
nei de finish mei in tongerklap.
In titanestriid foar ’t each,
yn spanning smoke op ‘e long,
want beide skippers woene winne,
dêrom hiene Siep en Ulbe ’t krap.

It eigen wetter holp ‘Doarp Grou’
op beide dagen oan de priis;
It Hearrenfean wie fier al hinne,
mar mei tonger seach syn himel griis.

It Grietmansrek belibbe op
‘e finish de sensaasje fan
fiif skippen yn fiif tellen binnen,
mar de Hearrenfeanster wie de man.

Sa wiksele it plak foar plak,
mar earste plakken fan ‘Doarp Grou’
– as skoden wolken foar de sinne –
waarden wei en Ulbe kaam yn ’t nau.

De Lemmer lykwols brocht in kear,
want ’t Fean oer stjoerboard… in protest,
sels twa! No koe ‘Doarp Grou’ it winne,
want mei twa kear twa die Ulbe ’t bêst.

De ein waard in titanestriid,
want beide hiene ’t noch net wûn,
mei ’t selde skot der fluch trochhinne,
waard Siep van Terwisga kampioen.