It is no al twa kearen
dat mei beskaat geweld
de greven it ferlearen,
gjin libben dat mear telt;
de greve lang ferline
kaam om yn Heilgerlee,
der soe wat nijs ferskine:
ús lantsje oan de see.

De twadde wie in strjitte,
in Adolf tichterby,
yn Snits om krekt te witten,
al lang net mear sa nij;
mei bûkjende masine
besljochten se it pleit,
want alles moast ferdwine,
de dea waard sa in feit.

Wêr’t liif en guod tegearre
ferkearden yn it hûs,
dêr moasten muorren stjerre,
oantinkens by de rûs;
de namme sil wol bliuwe,
de strjitte dy’t der leit,
kin elkenien wer skriuwe
as greve dy’t neat seit.

De moarntiid preket oer de ryp
dy’t op ‘e greiden leit,
de eagen skinke it begryp
fan wat de skepping seit.

De earen heine op it lûd
fan Lytsewierrums toer
en jouwe sicht op wat der hjoed
wjerklinkt de hollen oer.

Dit is de tiid fan grut ûnthjit,
ferwachtings himelheech,
gjin preker dy’t it better wit
as dy’t de skepping seach.

Mar hark, de Preker lang ferlyn
fynt alles neat mei neat,
de earen dôf, de eagen blyn,
it sicht en lûd ferleard.

Ha tiden dan gjin útsicht mear,
gjin toan dy’t langer klinkt,
wêr is it bern dat bringt in kear
en op it libben drinkt?

De jonge op ‘e earste bank,
hy seit it Preker foar:
‘Ik boartsje hjoed mei wil’ en dank
en bring jim bûtendoar.’