Se stoarmje oan mei slaande fokken,
heech ‘Doarp Huzum’, leech de swan
en op ‘e foargrûn is it gokke:
lizzen bliuwe of… wat seist derfan?

De rûnfeartboat mei Fryske flagge
leit mei ’t folk op daaldersk plak;
is ’t SWH oer stjoerboard slagge
of komt bakboard him noch op it dak?

It boatsjefolk is út ‘e skroeven
dat de wite fljocht foarlâns,
mar sjocht de bakboardskûtsjes loeven,
heart it fleanend flokken yn kadâns.

Wannear’t de skippen stjoerleas doarmje,
rekket ’t boatfolk yn panyk,
de motors oan en as soe ’t stoarmje,
brûst it streekrjocht nei it wâlpublyk.

Twa skûtsjes binne ’t paad noch bjuster,
’t raamgefaar komt fan Langwar,
it brune túch betsjut it tsjuster
foar it hingjend rûnfeartfolk yn ’t far.

Mar krekt op tiid kin ’t skûtsje draaie
mei in boom as twadde roer,
fan start nei finish klinkt it kleien
fan de swan de hiele Wiellen oer.

Twirren giselje it wetter,
drippen slaan de dekken swart,
Sint Piter wit net better
of de flagge klapt: it bart!

Lit De Lemmer it besykje,
oan it grutte wetter wend,
se kinne dan ferlykje:
oan de Grouster kaai of kin ’t?

Sytse* beart: ‘It soe wol kinne
mei in bûsdoek oan de mêst,
mar wa’t ferkâlden binne,
krije mei it snuten lêst.’

De minwaarrie strykt in buordsje
foar de noazen fan de float,
mar ’t folk hat noch yn ’t snotsje:
’t wurdt grif skuorren oan de skoat.

Soe Grou misse de tradysje?
Altyd is der rie yn need:
lit skippers seilen hysje
op wat hjit har frije freed.

Blak lei op dy freed it wetter,
suchtsjend hongen fok en seil,
Sint Piter wist net better
of de flagge wie in dweil.

* Sytse Hobma, skipper fan it Lemster skûtsje