Op mem Noömys sizzen
makke Ruth har op en klear
om del te gean nei Boäz, boer en hear,
en oan syn fuottenein te lizzen.

De terskflier, dêr soe ’t barre
nei it wynjen fan it koarn:
in feestlik miel, dan sliepe oant de moarn,
want troch de rispinge wie sparre.

Doe’t Boäz lei te sliepen,
makke Ruth har rêstplak op,
fernaam oant middernacht har herteklop,
die út en troch de eagen iepen.

Om wekker fan te wurden:
lei in frou oan ’t fuottenein?
De wierheid waard him oer it lossen sein,
’t wie nei Noömys wize wurden.

It is der doe fan kommen:
wa’t earst fêst siet, rekke los,
in faai bestean kaam yn in flinke pas,
it libben waard foargoed ferromme.

* Frânske Skoalle (13^e ieu)
Yllustraasje ‘Ruth sliept oan it fuottenein fan Boäz’