mei 23, 2023
van Jules Bastien-Lepage*
Geen brood zag hij meer in de handel
noch voelde hij het in zijn maag,
de korsten waren voor de hond;
zijn onafscheidelijke metgezel
bracht in het spel de stok terug,
dit deed hij graag.
Hij liep de blaren op zijn voeten,
want wandelen was er niet bij,
het ging van dichte deur naar deur
die open ging, niet verder dan een kier,
hij nam zijn handel vlug terug,
geen woord kreeg hij.
Geen oog had hij meer voor de handel,
zijn beide ogen werden zwaar,
nog zwaarder dan de venterstas;
hij hield het linker open, op een kier,
het viel nog op de hondenrug…
daar sliep het paar.
* Jules Bastien-Lepage (1848-1884)
Schilderij ‘De slapende venter’
mei 22, 2023
Noch fierder hie hy wollen,
mar it slagge amper mear,
want rjochtop stean gie net,
hy rûn mei bûgde holle.
Syn hûd wie oantaast, útslein
troch in skimmel, dy’t him lang
al yn besnijing hie,
syn fraach gie oer de útein.
Mar help koe hy net krije,
dêrfoar wie syn leed net slim
genôch, sa waard der sein,
net ien woe him befrije.
Dus moast er sa mar trochgean,
as de winter nei de ein
rûn, soe it better gean,
mar wa soe dêrfoar ynstean?
Dochs liet er him dit sizze,
’t wie al wer itselde liet
as alle jierren… moast
er him by ’t feit dellizze?