Snein hat heit syn namme klonken
as de fracht yn ’t Snitser tsjerkeskip,
dat foer wer oer de Fryske marren
nei syn domisily ’t Heidenskip
om dêr ’t ferline, djip fersonken,
stal te jaan yn stielen romp en seil.

Moandei soe it skûtsje farre
mei syn namme yn it boeiselhout,
de grutske skipper liet de eagen
glide fan de fleugel nei de bout
en grutsk ek rûn er yn de beage
om ús mem te sparjen, sa’t er sei.

Hjoed sjoch ik my dêr wer sitten
op ‘e lûken oan it beagetou
en hear it heit-en-mem as weagen
fan goetinken oan de man en frou…
har nammen sil ik klinke litte,
hjoed noch as it klapperjen fan ’t seil.

Hoe suver is ’t bestean
dat jong op griene grûn
de hoop op takomst is,
sa rjocht fan lea yn klean
dy’t ljocht wjerkeatse, rûn
fan foarm, figuerlik wis.

Mar net folslein, want bern
beflinterje de loft,
fleksibel yn har fljocht
en litte kleuren sjen,
earst bôgjend, dan yn kloft
en alles om ‘e nocht.

Hoe inketswart ferstjert
it fel en skranfelet fuort,
gjin holle bliuwt noch oer,
de lea ferfalt yn ’t bêd
fan focht en blêdeguod,
in dea fan lange doer.

Mar net foargoed, omdat
it sie groeit út ta bern
dat nei syn âlden skaait,
deselde namme hat,
mei inket, sa te sjen,
dêr’t ek syn siel yn leit.