Hy hie dy nacht wol lekker sliepen,
sei de skipper op it earste plak,
Rienk, âldste soan fan Ulbe Zwaga:
‘Mei mear wyn it seil wat flak en is it blak
dan leit it kampioenskip iepen.’

De moarns hat er de loft earst skôge,
iepen, sels gjin wolkje oan de kym,
gjin waar foar ien fan Ulbe Zwaga:
‘As ’t sa bliuwt, dan wurdt it grif in krym,
gean wy te moster en te lôge.’

De moster soe sa skerp net smeitsje,
alle skûtsjes dreauwen nei de start,
dy’t útsteld waard, gjin krym foar Zwaga:
‘Ast net kin, dan wachtsje wy in hoart,
mar dêrnei sille wy him reitsje.’

It ôfstelskot hat nimmen rekke,
mar it rekke wol it skippershert,
ek fan de kampioen, Rienk Zwaga:
‘Ik hie leaver syld, dit is it net,
dochs kinne wy de flagge stekke.’

Yn Spanje fjochtsje se mei bollen,
bisten dy’t it mier ha oan it read
as wapen fan de stoere strider;
giet it lykwols foar de fint ferkeard,
dan streamt it bloed him oer de holle.

Ek skippers binne bollefjochters,
stjit de iene op de oar syn kop
of kont, dan komt de reade lape
yn it want en rint de spanning op
oant foar de baalje fan de rjochters.

Sa flapten op De Lemmer reade
lapen foar fiif skippers nei de kop,
dy’t kleuren pears fan argewaasje;
oer de Iselmar klonk lûd de rop
dat net de wâl it skip mear kearde.

Ien skipper hold in kalme holle,
dy fan Drachten*, altyd achteroan,
mar op de Iselmar yn ’t foarein,
bleau himsels en dat foldie him skoan,
it read-wyt-blau wie net foar bollen.

* Hattum Hoekstra