juni 12, 2023
It giet him net om ûnderdak
te kommen, dit is him te lyts,
de romte mei er leaver lije,
tusken beammen fljocht er graach,
syn foarkar is gjin fraach.
Hjoed kiest er foar it itensplak
bedoeld foar lytser fûgelguod,
gjin honger hoecht er hjir te lijen;
nei’t er opset hat syn kraach,
begjint er sûnder fraach.
Syn sturt en poaten earst teplak
as steun foardat it heve kin;
mei oaren hat er gjin meilijen,
dy’t op him de smoar yn ha,
hy fret hjoed wol foar twa.
Sa krijt er mear as syn gerak
fan út ’e pot it nútsjesmoar,
in streksum miel mei hy wol lije;
mei’t er hakket derop ta,
wol hy sa alles ha.
juni 11, 2023
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
Wêr is it trouwe tiidrek bleaun
doe’t hiel it leave libben wie
as yn it hôf fan Eden?
Tûzen kear is dêroer skreaun,
de wurden joegen goede rie,
dy’t stûke yn it heden.
It heden wie der hieltyd wer,
dei út dei yn, it hold net op,
faak sûnder Edens seden;
’t langstme bleau nei doe en dêr
noch foar de skreau, de slach en skop,
it striden yn it heden.
Doe briek de oarloch folop út,
de hiele wrâld die dêroan mei,
fier yn de jierren tritich,
mei de heale wrâld as bút,
wat alles oer it heden sei:
werhelling… mear as spitich.
* Yllustraasje ‘Hôf fan Eden’
* Foto ‘Soldaat út ’e Twadde Wrâldoarloch’
