Fan kamûflaazjejassen gjin ferlet,
de fijân wie dochs machteleas
en waard folslein ferslein;
se strieden neffens rjocht fan oarlochswet:
de hân by kop, tsjin skonk de lears,
foar ’t beamke wie ’t de ein.

In kilometer fierder stie noch ien
mei ’t reade krús al op ‘e lea,
in offer foar de slacht;
it wite krús lei lang al klear yn ’t grien,
gjin kriichriedspraat mear oar de dea,
in tankskot foar de nacht!

It moarnsljocht skulferet oer de mar,
mar net in markol smeit it sulver,
want de reus brekt troch it far
en fart de wetterskyn oan pulver.

De pontbaas sjocht it driigjen oan
en lit de pont foarearst mar lizze
oant de markol jout de toan
fan farre mar, gjin reus nei dizze.

It moarnsljocht wifelet yn de hjerst,
de stêd leit noch yn lêste slomme,
dat de pontbaas yn syn swarte fest
stiet op ‘e trie wat by te kommen.