It moarnsrea hie de grille foarm
fan ’t meunster mei bestimming stêd,
’t foarsei it kaam op wetter del
en yn it glês in swiere stoarm.

De measten leine noch op bêd,
in inkeling waard panysk kjel
fan krokodillen yn de sleat
en fleach as wekker troch de stêd.

De moarnske eagen skode ’t fel
foarwei, se seagen ’t gie ferkeard,
omdat it oant de lippen stie,
sadwaande kaam ’t op sjitten del.

It moarnsrea hat de stedsjer leard
dat goede rie komt foar de die:
is moarns de loft as fjoer sa read,
komt jûns it wetter yn de sleat.

It wie yn de betide moarn
doe’t út ‘e hege himel wei
de kleur dy’t har it bêste lei
klear kundige har kommen oan.

In ingel hie se opdracht jûn,
sa’t moeke koe, rjochtút en fel,
te tekenjen foar har hotel,
mar wol oan de tradysje bûn.

Sa kaam ’t ûntwerp op ierde del
en Snitsers fûnen: ’t is al klear,
oan moeke Jikke by de Hear
komt ta in himelsk moaie yell:

‘Us moeke past yn ’t shantykoar,
se sjongt earst bas en klear is Kees,
se bliuwt as kelner yn de race
en as it knypt, sjongt se tenoar.’

Mar moeke Jikke wie net bliid,
de bou gie stadich, wie te flak,
dus kaam in ingel op it dak,
de pannen leine doe op tiid.