Hy leit ferware oan de wâl
en hat syn part wol hân
fan stoarm en floed de winter troch,
dochs hold er moedich stân,
wol skean, mar sjoch, hy libbet noch.

De sinne stekt him op it blau,
de kleur dêr’t hy foar giet,
as swalker ûnder seil en fok
sjongt hy syn silersliet,
wol skean, mar dat is syn gelok.

Hy leit te blinken oan de kaai
en hat syn lûken ticht
foar stoarm en floed de winter troch,
it showen is syn plicht,
rjochtop, en fierder is ’t omdoch.

’t Is by elkoarren brocht,
doe waard it wer in hege stam,
in twadde libben yn de loft,
beswierre mei in oar syn nocht,
nei elke tocht wer stiif en lam,
úteinlik brutsen sûnder lof.

Sa wurdt de griene gloarje stof,
mar tusken beide is ferskil:
de mêst fergiet sa sûnder mear;
al rûke deade beammen mof,
se wurkje ûndergrûns en stil
en jouwe ’t libben alle ear.