It like âld, mar ’t barde yn it no:
in skûtsje mei in lading larikshout
foer inkeld foar de show.

It skûtsje kriich de balken fan De Rat,
dy’t seage mei de wjukken op ‘e wyn,
dêrnei de fracht jûn hat.

De lytse triuwer brocht de gong deryn,
omdat de motor seil en fok ferfong
koe ’t skûtsje sûnder wyn.

’t Ferline libbet út en troch wer op
mei wjukken, seage, larikshout en skip,
de nostalgy yn top.

It wie de dei foar Aldjiersjûn
doe’t heech de flammen lôgen
en ’t fjoer al gau it Snitser dakron fûn,
it túch dat nea in striid foltôge.

In twadde túch moast it doe dwaan,
dat op it earste like,
tradysje frege om in kleur te jaan,
it wite moast foar ’t brune wike.

De kleur wie goed, mar ’t resultaat
koe lang gjin sprekken lije,
de coatinglaach hie by it brún gjin baat,
dat Snits moast op ‘e nij fernije.

Fan dit ferhaal is de moraal:
hâld fjoer en kleur derbûten,
want wyt spriek earder al in eigen taal,
yn elke fok past wol in loete.