Fryslân hat twa skûtsjeploegen,
dy’t apart de striid oangean,
in iepen en in sletten,
dy’t inoar noch net sa stean;
ien kear ferleine se de swetten.

Op De Lemmer sylden tritich
trochinoar, it mes op ’t dek:
wie ’t iepen of noch sletten?
Ploech tsjin ploech, wolnee, bist gek,
de grinzen wiene dochs fersetten?

Dochs fersloech de ien de oare,
prof wûn fan de amateur,
mar elkenien wie iepen:
tritich soargen foar de fleur,
hoewol’t de skippers har soms kniepen.

It gie net langer mei de griene
mei syn brede kop en kont,
hy koe de oaren net besile,
liet him net mear sjen oan ’t front:
foargoed útspile.

Dan mar in nije swan op ’t wetter
mei de namme Donia,
wat klonk poëtysk yn de earen…
moast Langwar it dêrfan ha?
’t Gie om de eare!

De âlde griene en de nije,
beide fan itselde plak,
wat wiisde op ‘e kapitalen
fan Langwar, it jild as fak
mei syn ferhalen.

’t Ferhaal moat klinke troch de mannen
fan de skoaten en it roer,
dy’t skuorre, fiere en mei dieden
ynspirearje, dan wurdt oer
it jild net striden.