Doe’t ik de holle nei it maisfjild draaide,
seach ik oan de râne ’t fûgelfolk
en ’t nôtfjild út ‘e tredde klas
dêr’t swarte krieën boppe saaiden,
’t wie myn tekenfoarbyld
of miskien dochs in Van Gogh.

Ik hearde wer de krieën nei myn krassen,
mar doe woe it net, ik kaam net los,
tefolle streekjes hie it nôt
om my fan ’t swartfolk te ferlossen,
ek fan ’t tekenfoarbyld
en Van Gogh wie doe al kâld.

De tiid ferfleach en ek de fûgels fleagen
fuort, want mais en ik, wy wurde âld
en reitsje by it rypjen los;
no sjoch ik ’t fjild mei oare eagen,
net as tekenfoarbyld,
mar as streekjes fan Van Gogh.

In hûndert meter fierder wie de tsjinst
foar alderhanne lju dy’t wolkom wiene,
net folle pubers dy’t te wachtsjen stiene,
want dy seagen ’t driuwen fan it swurk
en dreamden hoest der sûnder ek wol kinst.

Te meditearjen rûn de man fan ’t Wurd
oer dieren dy’t dy dei ek skepen wiene
en by ús Leave Hear goed oanskreaun stiene,
inkeld hy koe meitsje hjoed goed wurk
foar alle pubers mei en sûnder sturt.

Dus liet hy daverje muzyk en liet
oer alle skepsels dy’t op ierde wiene
en op in wûnder Gods te wachtsjen stiene,
iepen moasten stielen stek en swurk,
dus rôp hy hokkelingen ta de died.