It wie de dei fan simmerspullen
op it gloeiend hjitte dek,
foar Boalsert like ’t lang net gek,
mar Eldert* skold: ‘Dy boerelullen!’

It lichte skip wie in merakel,
glied fier foar de oaren út,
doe foel it ‘hâld mar op’ beslút,
de boerelullen wiene saaklik.

By Eldert lôge de emoasje
heger op by ’t suchje wyn
dat opstiek: ‘Binne se dan blyn?’
Se hiene foar syn saak gjin noasje.

De skûtsjes foeren yn in rige
by de pier lâns foar ’t publyk,
mar Eldert spile gau de wyk:
lit lullen mar in potsje mige.

* Eldert Meeter

In sterke frou kin hiel wat lûke:
hûndertfjirtich manlju út ‘e wâl
en fierder nei de Sânemar;
’t giet sterke Rixt net gau te mâl,
dochs sil gjin man har hjoed misbrûke.

De Pan kin yn de striid wol gûle,
mar gjin sleep mei Rixt de Snitsers jaan,
want skûtsjesile is har kar;
de trim moat it no ienkear dwaan,
oars reitsje skippers op ‘e doele.

De Heale Moanne wurdt ljochtmoanne
as it earste skot oer ’t wetter klinkt
en fûsten yn de hichte gean;
sels Frits Philips, de âlde, blinkt,
foar ’t skip de finansjele boarne.