Ik ha der west, yn drokke tiden,
mei it Ichtus-folk, in hiel net fol;
nei ’t kraaien fan de hoanne
fûnen sy har fuorplak wol
om dêrnei wer te swimmen nei it wide.

Hjoed wie ‘k der wer, yn stille jierren,
sûnder ’t Ichtus-folk benearjend, nea
it kraaien fan de hoanne
wer, hy like like dea
as wat waard alle sneinen iepenbierre.

Ik fûn de fisken op ‘e strjitte,
happend nei it lêste bytsje lucht,
wylst op ‘e wyn de wurden
waaiden fan it âld gerucht:
de fisk sil erflik nei de Rêder hjitte.

Noch heger hinget hy yn ’t seil
dêr’t winterdeis gjin wyn yn waait,
mar ’t lûkt kontoeren foar de sier,
’t is snein,
de snie fersoarget hjoed it heil.

En op ‘e achtegrûn, noch skier,
ferriist de wetterpoarte echt,
mar alles leit noch plat en leech,
’t is snein,
it heil nimt hjoed gjin hege flecht.