Se ha de jierren al trochstien,
noch altyd sit de groei deryn,
de stammen út ‘e sûne stam
mei tûken wiuwend op ‘e wyn,
eufoarysk libben út it sie ûntstien.

Sy binne foarme troch de brek
fan hege rotsen mei geweld,
de stiennen op it alderskerpst,
in byld dat faak foar ’t minskdom telt:
de punten dy’t it skeine troch de stek.

Se drage kroanen fan it grien
dat sjongt it liet de himel yn,
de goede tiding dy’t de skepping meldt.

Sy stekke flymjend út ‘e stien,
net fetber foar de geast fan wyn,
in byld dat oan de himel wetten stelt.

Hy wie noch yn de wintersliep
doe’t ûnder him de ierde skodde,
’t hie wat fan in meunster dat him griep
en om him hinne reinde ’t modder.

It lânskip, net om oan te sjen,
wie rûnom hurd, alhiel ferstienne;
’t simmerperspektyf gie rap ferlern
as kamen wolken foar de sinne.

Hy koe noch krûpe, seach yn ’t rûn
wer perspektyf foar oare tiden,
lokkich wiene alle stikels sûn
om by gefaar foar him te striden.

Al is de hope noch sa grien,
gjin skerpe stikel kin it winne
fan rap rubber, wreder noch as stien,
as kamen wolken foar de sinne.