Wêr’t in skûtsjerom net goed foar is,
wie ’t yn ’t ferline foar de fracht
en letter faak om yn te wenjen,
Doarp Huzum sloech op fûgels acht,
mar ’t soe de ein net leanje.

As it tsjuster is, dan wurdt men kjel
fan lûden yn it rom, foarfêst
in rôt of faaks in hiele protte,
mar mei in ein dy’t blaast op ’t nêst,
hoecht ek gjinien te spotten.

As it skûtsje sylde mei in ploech,
dan wie de ein der ek ien fan,
hy foer fan Huzum nei de Pikmar
en tsjinne as ‘reserveman’,
mar kwêke lûd: ‘Ferhip mar!’

Oan syn romroft libben kaam in ein
of leaver oan it waarme broed,
want Huzum wie ynienen foetsy,
de ein op ’t wetter en yn noed,
it nêst yn ’t rom fan ’t skûtsje.

It soe no heve, ’t koe net misse,
want de Poep gie nei Langwar,
al legindarysk kampioen,
it wie foar ’t doarp de bêste kar
en nijs dat troch hiel Fryslân rûn.

In supermerk koe it wol misse,
sponsorjild foar seil en fok,
C-1000 roek de klantestream,
want op in boarrel is ’t in slok,
de konkurrinsje rekke earm.

De makker koe ’t sa gau net rêde,
dus in fokje waard earst jûn
om sa te driuwen nei de start;
de Poep hie noch gjin wedstriid wûn
mei ’t heale túch, it foarste part.

By grutjild hearre grutte wurden,
want it stjonkt net yn it rûn,
de âlde Poep hold it noch yn:
‘It doel… Langwar wurdt kampioen!’
It wurd ferwaaide op ‘e wyn.