It wie it folk fan kwizekwânsje
mei in eptich, adellik aksint,
dat delseach op wa’t stint
om frettende te bliuwen,
libjend op it rântsje.

De eale jonkers bouden nêsten,
makken ’t froufolk foar it brieden klear,
bestrieken flerk en fear
om yn de pronk te bliuwen
as de alderbêsten.

Gjin noed om ’t jongfolk grut te bringen,
want de tafel ûnder har wie klear,
se giene deroer gear
om yn de loft te bliuwen,
sterk yn ’t ûnderlinge.

De krisis kaam mei minne tiden,
’t fjild lei keal derby, ’t feest foar de boer
wie foar de eallju soer,
gjin krêft om heech te bliuwen,
dei om del te gliden.

Noch altyd rikt er nei wêr’t
ieuwenlang de siele langst nei hie,
de ivichheid dêr’t God ferskynt
oan wa’t it Wurd bynt oan de die,
mar ’t folk berikt er net, want dat ferdwynt.

Ek God waard wei út Jorwert
nei’t it byld de siele finzen hie
en earen waarden dôf fan ’t lûd
dat troch de klok it gea oer gie,
it langstme bleau, mar juster wie net hjoed.

Doe sochten se in wei dêr’t
langstme rinne koe oer ’t plattelân
nei wêr’t de minske romte fynt,
want op it âlde komt ta stân
it nije kleaster… God dy’t wer ferskynt?