It is de oergong dy’t it docht,
want hjoed riist op út juster
mei in fiere kym of berchgebiet,
it is mar hoest de dei besjochst:
yn ’t ljocht of trochgeand tsjuster.

Myn paad rûn by de beamwâl lâns,
ien koe de walen rikke
fan de heilbui mei syn roffelliet,
ik seach it ljocht, bleau yn balâns,
de moarntiid woe it skikke.

Dochs kaam it nuver op my oer
doe’t walen bergen rekken,
’t wie in oergong as in brutsen tried,
ik seach gjin kym, gjin tsjerketoer,
de moarntiid stie op brekken.

Myn paad seach op ‘e beammen út
mei tûzen krieën yn de krunen
as model foar wa’t oer bergen giet;
de moarntiid naam noch gjin beslút,
woe earst noch efkes strune.

Hoe kin âlde gloarje klomje,
fêstferzen yn de Houkesleat,
sa fier fan ’t earste domisily;
hoe binne âlde tiden keard,
elk lûd moat wol ferstomje.

De kape is mei plastic dutsen,
fêstferzen oan de kâlde roef,
dêr’t waarje noch de gysten geasten
fan earder, mar no stram en stoef,
op rustich izer brutsen.

Op ‘e skoarstien rêst in blikje,
fêstferzen want der is gjin fjoer
of lûd dat waarmet kâlde herten;
de gloarje is al jierren oer…
wa spilet noch in stikje?

Earder sylde noch de gloarje
fan Earnewâld, de Nijverheid,
as kampioen oer Fryske marren;
de winter wint lykwols it pleit…
hoe kin de tiid feroarje!