Noch lei it wyt fan ryp op ’t fjild,
mar yn de stêd wie ’t wetter wyt
fan iere entûsjastelingen
mei it fel noch oer de eagen, dy’t
op ’t netflues krigen slompen jild.

Euro’s as de kerrels op it Skylger strân
skiet Sabre Sand syn captain op ‘e hân.

Mar hûndert stappen fierderop
lei ’t skip fan modder, turf en stront
fan folk no sjoen as sûnderlingen,
mei it brune fel fan kop oant kont,
geskikt foar noch in goare mop.

Fyftjin sinten foar in ton as ’t hurde feit,
sa foer de skipper op syn Dankbaarheid.

Nachts falt yn de help fan boppen,
strykt de wyn kâld oer it wiet,
bestjurret byldzjend weach foar weach,
in ljochte streaking foar it each
al dy beferzen kobben.

Lit se sitte yn de rige,
efkes as wie ’t mar foar ’t byld,
no noch mei wite winterkop,
mar daliks fleane se wer op:
it libben kin net lige.