oktober 17, 2023
van Winslow Homer*
Met achter haar de schittering,
die niet lang meer duren kon,
droeg zij het net met drijfvermogen
over rotsen van een hard bestaan,
zij had de nacht voor ogen.
Het was alsof er plotseling
iets van links kwam met geluid
dat onbestemd klonk in haar oren,
zij bleef staan, voordat zij verder ging,
liet zij haar stem ook horen.
Als wapen had zij slechts het net
dat de dreiging vangen kon,
zodat zij hield haar drijfvermogen
staande… waarom zou ze blijven staan,
de meeuw was al gevlogen.
Met achter haar de schittering,
langzaam doofde ’t schijnsel uit,
droeg zij het net weer voor een morgen
zeewaarts, stille afspraak onderling
te leven zonder zorgen.
* Winslow Homer (1836-1910)
Schilderij ‘Licht op zee’
oktober 16, 2023
Mei freonen fleach er yn formaasje
mei de krekte ôfstân fan elkoar
op oantrún fan de genen,
har ynwindich ynstrumint,
sa wiene sy it wend.
Se fleagen mei deselde faasje,
snetteren yn koar, ek lykas oars,
dêr koe it net oan lizze,
hoe’t it kaam, waard nea bekend,
it gie sa’t it soms rint.
Men gie earst út fan de sensaasje
fan in puber mei syn gekke kop,
mar doe’t se him dêr lizzen
seagen, wie ’t in flinke fint,
in deade waard bemind.
Sa rekke hy yn hege graasje,
heger noch as hy yn ’t libben fleach,
wat lei him oan syn genen,
it perfekte ynstrumint,
dêrom syn monumint.
