Al fiifensechtich jier tradysje
mei it swartgiel tsjin it blau:
befrijing nei fiif jier yn ’t nau,
tenei in stêd fol mei ambysje.

Eartiids liet de stêd him jilde
mei it weagen yn de Waach,
nei boerebûter wie wol fraach,
dy’t Snits nei grutte hichte tilde.

De delgong kaam mei ’t Dútske stampen:
lege magen, hannen klam,
de âlde Waach yn fjoer en flam,
mar wol de ein fan alle rampen.

Al fiifensechtich jier tradysje,
mar de Waach yn nijbou set,
meikoarten goed foar in kroket,
in frije stêd fet fan ambysje.

Zeus, de haadgod fan de Griken
kaam by syn Olympus del
op syk nei Hades, Snitser hel,
mei kreaze froulju sa’t it like.

Want yn Hades wol ’t net brâne
lykas yn in oare hel,
in Gryk hâldt dêr in ielglêd fel,
ek dames komme dêr telâne.

Zeus sonk hastich nei it djippe,
slij nei froulju as syn diel,
mar boppe kamen drek en iel,
in flok rûn oer de god syn lippen.

Kompensaasje joech de merke
fol mei dames, blank en bleat,
yn ’t rêd dat rap nei boppen skeat,
hold Zeus wol fjouwer yn syn flerken.