De Grienedyk, mar net allinnich grien,
it piipkrûd toait de dyk mei wyt,
in slinger troch it lege gea,
dat rekke hat it griene kwyt
troch ’t Snitser Waad as grûn en wetter ien.

De Grienedyk, de slinger foar de fint
dy’t jaget oer it racesirkwy
op ’t faaie libben oant de dea;
hy raast noch lûder as de krie,
mar sjocht ynienen hoe’t it piipkrûd rint.

De Grienedyk, mar net allinnich grien,
it blau komt op foar wat bloeit wyt,
dy slinger siket net om skea;
de racer rekket healwei kwyt
syn slinger op it racesirkwy fan stien.

Mar rinne âlde paden dea,
dan riist it nijs wol nei de wolken,
sweeft op fjoer en gas bretaal
troch digitale taal, ta skea
fan alle mailferslave folken.

Sjedêr de Ljouwerter, hoe’t dy
berikt yn Fryslân alle hoeken
mei in âld, ek nij ferhaal;
it brânt deryn, foar digi-dy
is sa’n ballon mar min te brûken.