De himel kleuret boppe ús Legeaën
read as bloed, mar ’t wurdt gjin wettersneed,
it binne tinten foar in maitiidsdei
as oars de hjerst, nei earst noch weaën,
losbriek mei in swiere stoarm, gjin need
dus, want wy geane oer de dyk ús wei.

De Grienedyk rint om de lege mieden
as beskermer tsjin it hege peil
wannear’t de stoarm it gea de wacht oansei;
de dyk hold trou de wacht, koe biede
wêr’t de muonts foar wrotten hie: it heil
dat op it lân en yn de tsjerke lei.

Mar ’t heil sil fan de wetterhearen komme
mei de dykmodellen op ’t buro
en sleatten euro’s fan it sljochte folk,
want neat kin har in krisis bomme,
’t giet hjir om in mistsenario
by maitiidswaar: in dyk fan ljocht en wolk.

Alles wiisde nei de hichte,
dynamyk wie it paroal,
de hannel sprong oer hiel de ierde,
wa’t net meigong, rekke yn ’t rioel,
de lange polsstôk wie ferplichte.

Krieën koene dat net snappe,
fûnen ’t spul mar apekoal,
want op ’t kritike punt wie ’t hingjen,
hie de springer oer syn sprong gjin doel,
sa’n krisis wie net te behappen.

‘No ha wy dochs wol de hichte,’
spriek de iene ’t wize wurd.
‘Straks donderet hy plat op ‘e ierde!’
rôp de oare rûch fan bek oant sturt
en saaide sels rap nei de lichte.