Bonaire hat syn allochtoane ezels,
dom as ’t achterein fan Fryske kij,
mar as it lêstdier koe it derop troch;
dy funksje is al lang foarby,
dochs ’t libbet noch.

Us heitelân hat allochtoane brunen,
grutte oksen tusken bûnte kij,
mar as ús meaners ha se doel en nut,
se binne nei de rûchte slij
fan kop oant sturt.

Twa guozzen komme op my ta,
ienriedich yn har doel:
‘Gjin ynbreuk troch de minskeboel,
wy wolle ’t op ús wize ha.

Want blank en kleur, dy passe wol
by ’t libben fan in goes,
ferskillend as by jim yn hûs,
wy meitsje oant de dea ta fol.’

De wrâld oer klinkt itselde liet,
noch lûder: mear as trou
fan loara’s dy’t as man en frou
ferstjerre yn deselde tiid.