Se wage ’t izer mei de eagen
om’t it har profesje is,
betelje út mei sûn ferstân
want yn de holle is neat mis,
it wachtsjen is no op ‘e hân,
gjin suster wol noch yn de beage.

Twa susters foeren oer de weagen,
mijden harren skûte net
omdat it har profesje wie
‘wy ha mei stielen manlju ret’,
se wiene daliks út ‘e rie:
wy weagje ’t sels mei fjouwer eagen.

De manlju hifkje mei de eagen
’t resultaat mei sûn ferstân
omdat it har profesje is
en wurkje mei in stielen hân
it izer om ta grut en wis,
se wage wol, mar net de leagen.

De evolúsje lit it lang al sjen:
it giet fan fear nei wol,
de leechte rekket fol,
it kin net sûnder bern.

Sa is de takomst fan it skiep it laam,
soms ien, mar faker twa,
op trije moat it ta,
soks leit ek oan de raam.

De evolúsje wit net hoe’t it fielt
mei fjouwer om in mem,
wêr is dan noch in rem,
’t is ûngelyk ferdield.

In eintsje fierderop leit noch in skiep,
sy hat allinnich wol,
it jaar klinkt aaklik hol,
foar har de djippe sliep.

De mem bliuwt wekker fan in drok beweech
by ’t jaar, mar plak foar twa,
’t moat op ‘e flesse ta,
’t bliuwt ûngelyk, dus dreech.