In dizich byld, it koe net skerper,
want hy hie my yn de gaten
sa’t ik op ‘e hichte stie,
benijd nei watfoar doel er hie,
koartsein ik woe wol efkes prate:

‘Wat hasto mei in wite rôle
dêr’t gjin mûzen mear yn sitte
of brûksto dy foar it sicht
om te foldwaan oan eigen plicht,
koartsein lit my it efkes witte.’

Syn antwurd kaam yn byld, wol dûbel,
want ik kriich ien yn de gaten
dy’t in eintsje fierder stie:
‘Wy binne beide út ‘e rie,
koartsein in foto foar de baten.’

It barde by noch wifkjend ljocht
dat wolken reek it swurk besetten,
ik seach it yn de moarntiid oan,
it wie de gloede dy’t my brocht
ta flink de stap deryn te setten.

Ik rûn nei ’t sintrum fan de stêd
en wifke tusken toer en poarte,
seach út ‘e fierte beide oan,
se wonken, want it moast wol rêd
as fjoer en reek tegearre boarten.

Ik waard it krekte plak gewaar,
it wie it lege brêgehokje
dêr’t reek útsloech, ik seach it oan
en wifke, wie der wol gefaar
of woe ien hiel wat oars útlokje?

Mar brân of grap, gjin sprake fan,
it wetter spuite troch de serviceman.