It rûze troch yn tal ferhalen
oer dat hjoed de wrâld fergiet,
oant no ta hat dat liet net kloppe,
klinkt dochs noch yn sechtich talen.

De himel stie faak yn it teken
fan de swarte wolk yn bloed,
beskreaun op ierde, jûn fan boppen,
gaadlik foar seis tongerpreken.

Mar by ’t lemieren steane beammen
fan de Maya’s rjocht oerein,
ferwachtsjend alle heil fan boppen,
sjonge wylst wol santich stimmen.

Hy sit op stien, sels as ferstienne,
mar dat is de bûtenkant,
fan binnen flitse bylden lâns,
fan diseltank oant oaljefant,
hy kin dan oeral hinne…
mar hoe kriget er de kâns?

Hy moat fansels ek sels bewege,
dus út syn ferstienne stal
ferrize, want hy is wol mâns
genôch foar ’t spyljen fan de bal,
in sprong en dus in hege,
daliks fierder yn balâns.

En hat er alle ballen rekke,
dan ferstiennet er opnij,
mar binnen flitse bylden lâns,
in reade scooter is derby
om út ‘e stien te brekken…
kriget er in twadde kâns?