’t Hat west de stille hjerst
noch mei it lêste grien,
it like winterfêst,
mar ’t wie mei gauwens dien.

De siken hold er yn
foar ’t idel spegeljen,
doe rûze oan de wyn
en neat wie mear te sjen.

It helle oan ta wrede stoarm,
sadat it hjerstpalet gjin kâns
hie om te bliuwen yn de foarm
fan simmersk oansjen, yn balâns.

De stilte yn de iere moarn
foarseit mei ’t read opnij in hoart
fan swypkjen, dochs komt hy deroan,
noch heal ferskûle yn it swart.

Mar frjemd genôch kaam ek noch del
it wurk fan minskehannen,
oan stoarmich waar alhiel net wend.
Te rôze en net yn tel?
’t Wie ûnbekend.

In twirre liet in wûnder sjen:
in blom mei trije blêden,
wat yngie tsjin de sirkeltrend:
it âlde giet ferlern,
’t komôf bekend.