It hat net wêze mochten,
al wie ’t mar foar de helte
mei allinnich snie
lykas in peal dy’t stiet
ferdûbeld troch it wiet,
de boaten yn de wintersliep
en fierderop de skiep,
dêrachter klear de kym,
in wite tiid op rym.

It wie oars neat as dize,
totaal in lytse ierde,
alles yn swart-wyt,
de peallen en de roef,
o ja, ek noch it griis
fan wetter, beammen en de pleats,
de polderdyk rûn dea,
gjin rym op hoarizon,
de tiid rûn inkeld troch.

Dus moast it mei de heechtechnyk
fan rappe robothannen,
dat it blêd woe no omlyk,
de tiid twong mei syn plannen.

It bloeide mei it skynsel op
fan lit ús ek mei jeie
oant wy binne op ‘e top
om yn it rûn te draaien.