Wy witte hoe ’t it sit
mei ’t leave maitiidsbern,
mar as de moardner sjit,
dan ha wy it ferlern.

Salang’t it lêste blêd
noch oan de tûke sit,
dan is der hoop, sy rêdt
it foar’t it har ferlit.

As triennen troch de froast
ferhurdzje, is ’t te let
foar ’t bern mei libbenstoarst,
de dea hat dermei ret.

It ljocht koe harren net berikke,
swarte fûgels fan it âlde jier,
dy’t yn  de gaos fan de tûken
har fermakken, moarns al ier
yn ’t tsjuster spoeken.

Ik spile mei har troch te flitsen,
dat massaal gie ’t ta op ’t loftballet
en yn it koar fan tûzen stimmen
ha se my op hichte set,
ik moast wol klimme.

Sa klom ik spyljend op ’t teater,
want it wie op ’t lêst it nije jier
mei yn de gaos fan de foarmen
toptoaniel foar ús plezier
yn tal fan stoarmen.