It giet net oars as al altyd:
de ierde draait yn it hielal
syn rûntsjes om it grutte ljocht,
ien út miljarden of noch mear;
de sinne komt as reade bol
moarns op, begjint hjoed wer mei nocht,
lûkt him neat oan fan it ferkear.

Ik sjoch it en it rekket my:
it jaget troch op de A-7,
it kin net oars, ik wit it wol,
se hawwe op ‘e dyk gelyk,
’t is yn ’t belang fan ’t hiele lân,
mar ’t reid is fan de sinne fol,
in eigen gouden keninkryk.

As it oan de touwen leit,
keunstmjittich fabrisearre,
sterk en passend om de foarm,
kin neat de hang bedjerre.

Sterke foarmen geane mei
de tiid troch, heech wurdearre,
mar de seage raspt alarm,
wat libbet moat no stjerre.

As it oan de buorlju leit,
is sels de stam misfoarme,
woartels lykwols ha as noarm:
wy hâlde fêst yn stoarmen.