Sint Bavo, heech de bôgen en pilaren,
hol de lûden fan de bolderpreek,
it droanend liet op hiele noaten
wâlet oer de earder wijde reek,
ferballe is it fynbesnare.

De swarte hearen kinne ’t paad wol fine,
wyt is inkeld harren ploaide kraach,
it praten giet op hiele noaten,
want sy binne út it fine laach
en litte harren frommens skine.

Mar mem bliuwt mei har leave berntsjes sitten,
’t skeamel miel komt út ‘e reiden koer,
sy sjongt noch altyd foar Marije,
foar de kalvinist in heale hoer,
mar lang al hillich by har witten.

It Bavo-hûntsje woe it nochris weagje,
sit ûnwennich op ‘e kâlde flier,
mar weaget net om hjoed te blaffen,
want de romte eaget sûnder sier
en finen kinne poatich reagje.

* Pieter Jansz. Saenredam (1597-1665)
reizge faak troch Nederlân om sketsen
te meitsjen fan tsjerke-ynterieurs,
dy’t er yn syn atelier útwurke.

Dêr stiet er, links en ûnder,
keunstner fan in hege stam,
no sûnder wurk de tekenstift,
syn hân as piktogram:
Jean Liotard,
it libben is in wûnder.

Ik reizge by de hôven
lâns, fan keninklike stam,
en wurke mei myn tekenstift
portretten út, de flam
fan Liotard
is yn gjin jierren dôve.

Yn Hollân ha myn eagen
sjoen it bloeien fan in faam
dy’t wurk joech oan myn tekenstift
en lôge as de flam
fan Liotard,
ik ha it mei har weage.

Hjir stean ik wer it wûnder
te besjen fan foarm en kleur
dy’t floeiden út myn tekenstift,
fan flak nei berch, de fleur
fan Liotard,
ik koe der wier net sûnder.

* Jean Etienne Liotard (1702-1789)
waard yn Genève berne.
Hy makke in protte reizen troch Europa
en fûn syn frou yn Amsterdam.